พระแม่สุนทรีวาณี ขนาดครอบ งานพรีเมี่ยม

พระสุนทรีวาณี คือ เทวีแห่งปรีชาญาณและความรู้แจ้ง ผู้ทรงอานุภาพบันดาลความเป็นเลิศทางปัญญาและการเข้าถึงพระธรรม

พระสุนทรีวาณีปรากฏขึ้นเป็นครั้งแรกในสมัยรัชกาลที่ 5ทำให้พระสุนทรีวาณีไม่เป็นที่รู้จักของคนโดยทั่วไป และ คนส่วนใหญ่ที่รู้จักเทวีองค์นี้จะมีแต่พุทธศาสนิกชนที่ได้ไปปฏิบัติธรรมภายในวัดสุทัศนเทพวราราม อันเป็นศาสนสถานที่ปรากฏองค์สุนทรีวาณีเป็นที่แรก

อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ของพระองค์มักจะปรากฏต่อผู้บูชาที่ต้องการเข้าให้ถึงความรู้แจ้งและทรงใช้ปาฏิหาริย์เหล่านั้นก็เพื่อนำผู้นั้นไปสู่ปัญญา ที่เป็นเช่นนี้เพราะพระสุนทรีวาณีเป็นเทวีผู้บันดาลปรีชาญาณหรือความรู้แจ้งทั้งหมด ซึ่งเป็นยอดปรารถนาของทุกคนที่ศึกษาในพระธรรมหรือแม้กระทั่งคนธรรมดาทั่วไปที่ทุกวันนี้ถูกพัดพาไปตามกระแสของโลกวัตถุ นอกจากนั้นพระองค์ยังทรงประทานสติปัญญาให้เพื่อให้เราหลุดพ้นหรือเอาตัวรอดจากความเสื่อมทั้งหลายและสามารถดำรงอยู่ได้อย่างเป็นสุขในสภาวการณ์นั้น ด้วยเหตุที่ว่าสิ่งที่จะสามารถแก้ไขปัญหาต่างๆได้นั้นคือสติปัญญาและตัวสติปัญญานี้ยิ่งใช้ยิ่งจะมีแต่ความเพิ่มพูน โดยไม่มีใครสามารถเอาไปจากเราได้นอกจากนั้นยังมีคนกล่าวว่าพระสุนทรีวาณี ทรงเป็นเทวีองค์เดียวกับพระสรัสวดี คุรุเทพแห่งปราชญ์ทั้งมวลในศาสนาฮินดู

ประวัติความเป็นมาของพระสุนทรีวาณีทรงเป็นเทวีที่เกิดขึ้นในวัดสุทัศนเทพวราราม โดยมีความสัมพันธ์กับคาถาบทหนึ่งในคัมภีร์สัททาวิเสส ซึ่งถือกันว่าเป็นคาถาศักดิ์สิทธิ์ พระเถระเจ้าในอดีตมักสั่งสอนบรรดาสานุศิษย์ให้บริกรรมคาถานี้ก่อนที่จะเริ่มเรียนพระปริยัติและก่อนเข้าที่ภาวนาทุกครั้ง เนื้อคาถามีดังนี้

มุนินทะ วะทะนัมพุชะ คัพภะสัมภะวะ สุนทะรี

ปานีนัง สะระณัง วาณี มัยหังปิณะยะตัง มะนังฯ

กล่าวกันว่าผู้ใดได้เจริญภาวนาด้วยพระคาถานี้ให้มากมั่นแล้ว จะเกิดอานิสงส์ทางสติปัญญา ความทรงจำและนำความคิดให้พ้นจากความขัดข้องหลงลืมได้

พระสุนทรีวาณี นั้นเป็นพระปางพิเศษ เป็นรูปเทพธิดาทรงอาภรณ์อันงดงามวิจิตร พระหัตถ์ขวาแสดงอาการกวัก อันหมายถึงการเรียกเข้ามาหา นัยน์ว่าเป็นการเรียกสิ่งดีๆต่างๆเข้ามาหาผู้บูชา พระหัตถ์ซ้ายหงายอยู่บนพระเพลา (หน้าตัก) มีดวงแก้ววิเชียร (เพชร) อยู่ในพระหัตถ์ พระสุนทรีวาณีเป็นพระซึ่งเกิดจากนิมิตแห่งคาถาสุนทรีวาณี ซึ่งเป็นคาถาที่ปรากฏในคัมภีร์สัททาวิเสส มี 32 คำ พระคาถานี้เป็นพระคาถาศักดิ์สิทธิ์ ผู้ใดเมื่อเรียนพระไตรปิฎก เรียนพระธรรม เรียนวิชา ภาวนาแล้วสามารถดับอวิชชา บังเกิดปัญญางาม ปัญญากลายเป็นสัญญา(สัญญา --- ความจำได้หมายรู้) คือความทรงจำอันเลิศล้ำ โบราณาจารย์ได้สั่งสอนศิษยานุศิษย์ให้ท่องทุกครั้งก่อนที่จะเรียนพระไตรปิฎกตลอดมา